- Ga Mrs Medusa’s nieuwste column
- Ga Mrs Medusa’s eerste column
As g’et mo wet! – als je het maar weet!
De Brusselse Meesteres Medusa is het alter ego van een bekende activiste en adviseur voor (o.a.) de rechten en emancipatie van Belgische sekswerkers. Maar zolang zij zich kan herinneren is zij óók, misschien wel vooral: “Meesteres Medusa”.
BDSM is voor mij niet alleen een beroep. Het is mijn passie en mijn levensstijl. Ik speel met veel plezier met mannen, vrouwen en koppels die de controle en begeleiding van een sterke vrouw verlangen. Als jij dat bent, kunnen we samen een onvergetelijke tijd beleven. Geef je over aan je diepste verlangens. Ik zal je stoutste dromen waarmaken.
Ook bestiert de krachtige Vrouw de BDSM-shop Subspace in de Belgische hoofdstad. BDSM-winkel inderdaad, geen seksshop. Neem maar eens een kijkje op de site, het verschil valt je meteen op. (Of lees ons stukkie van begin 2023 toen we nog niet eens doorhadden dat de Meesteres de scepter zwaaide aan de Rue Lebeau nombre 13.)
Schrijven ging haar altijd al goed af, in drie talen nog wel: Nederlands, Frans en Engels. In coronatijd en bij tijd en wijlen tijdens het opstellen van beleidsstukken, bedacht de Prodomme hoe het zou zijn om “slechts” te schrijven om het schrijven. Om bevindingen en gedachten vanuit haar professie als Meesteres op het digitale papier te krijgen, en dat op een onderhoudende manier.
Via Klapskes kan jij beste lezer (V/x/m) bepalen of het onderhoudend genoeg voor je is. Voor ons in elk geval wel! Veel plezier met het doornemen van haar columns die we binnenkrijgen als het haar uitkomt (“uiteraard Meesteres, wij passen ons aan”) en hier centraal en chronologisch opmaken.
5 mei 2024
Relschopper
Ruim een maand had ik hem laten wachten voor ik uiteindelijk toch toehapte. Eigenlijk had ik geen zin in dat interview. Journalisten die proberen bdsm in een artikeltje te gieten, maken er doorgaans een zootje van. Al helemaal als het vanillamannen zijn.
Om een beetje keet te schoppen deed ik het toch.
Dat het toch eigenlijk de onderdanige was die de touwtjes in handen had, beweerde hij. De onderdanige bepaalt namelijk wat er gebeurt.
Ik lachte hem uit. Je moet een man zijn om te redeneren dat het respecteren van iemands grenzen onderdanigheid bewijst. Het was niet de eerste keer dat ik die onzin hoorde van een fragiel ego dat niet in het reine raakte met zijn onderdanige natuur.
Dat harde grenzen het speelveld bepaalden, legde ik uit, maar dat het verloop van het spel bepaald werd door de dominante. De dominante heeft altijd de volledige controle, de sub ondergaat.
“Maar de onderdanige kan toch een stopwoord gebruiken?’, probeerde hij nog.
De korte discussie die ontstond was het enige positieve aan dat hele rotinterview. Opeens kreeg ik antwoorden op vragen die het grootste deel van mijn leven door mijn hoofd gespookt hadden. Grensoverschrijdend gedrag en het herhaaldelijk negeren van een “nee” zitten zo diep verankerd in de mannelijke interpretatie van dominantie, dat er amper nog hoop is op verbetering. Ja, de wereld zou er inderdaad beter uitzien als vrouwen het voor het zeggen hadden. Hoog tijd dus om deze etterende steenpuist voor eens en voor altijd uit te knijpen. Een radicale hervorming van onze samenleving is het enige wat ons nog kan redden van de ondergang.
Leve het Matriarchaat!
Uiteindelijk werd de vraag niet eens opgenomen in het artikel. Nee. Waarschijnlijk had mijn reactie hem zo in verlegenheid gebracht dat hij nu liever deed alsof het nooit gebeurd was.
Wat wél in grote letters gedrukt werd (én voor verontwaardiging zorgde) is de belediging die ik maakte aan het adres van bekrompen Brusselaars en hun aversie voor alles wat niet preuts is. En – oh ja – mijn liefde voor onderdanige mannen.
Nou, ja, liefde…
28 april 2024
Blackmail fetisj
Hij is de eigenaar van de wijnhandel om de hoek en kent wijnen zoals mijn autistische vriend serienummers van luxehorloges kent. Hij heeft klasse, humor en is charmant. Ook uiterlijk is hij een match: groot, atletisch gebouwd én van kop tot teen getatoeëerd. Zulke mannen zijn vast geen vrijgezel.
Ik tag de wijnhandel in een Instagram post. Geflirt in DM. Foto’s vanuit zijn bed op zondagochtend. Een groot raam met uitzicht op Ter Kameren Bos, witte lakens, een getatoeëerd been. Verleidelijk, maar ik ben niet zwak.
Een kwartier later heb ik zijn adres, de naam van zijn verloofde en de geboortedatum van hun kinderen. De derde op komst. Haar werkgever, persoonlijk en professioneel e-mailadres. Ja, zelfs haar telefoonnummer. Dat er ook een ex-vrouw is en nóg een kind.
Ik speel met hem. Laat hem smachten. Ik ben het beste wat hem ooit overkomen is. Zijn droomvrouw. Waar was ik al die tijd?!
Twee weken later belanden we in bed. Renovatiewerken in zijn appartement, dus hij boekt een hotel. Dat hij in een huis woont, weet ik. De verloofde pronkt namelijk graag op sociale media.
Later die avond gebeurt er vast iets waardoor mijn slachtoffer plots weg moet, voorspel ik.
Déjà-vu.
De leugenaar is gefascineerd door mijn werk als Dominatrix en vraagt zich af hoe kinky ik ben. Kinky genoeg om hem te filmen terwijl hij blaffend en hijgend over de grond kruipt en me lustig, als een puppy, likt. Vanilla’s zijn nog makkelijker te verleiden dan hun seksuele voorkeuren saai zijn. Denken enkel met hun pik.
Blackmail fetisj hoort consensual te zijn, dus houd ik het netjes en stuur het filmpje enkel naar de verloofde. Eenmalig te bekijken op Whatsapp.
Totale vernietiging. Niets geiler dan dat.
16 april 2024
Laagjes
Met het uittrekken van zijn kleding pelt hij ook de laagjes van zijn ego af. De persoon die hij buiten mijn studio is, blijft achter op het kledingrek. Job en status tellen hier niet. Dagelijkse beslommeringen, sokken en ondergoed belanden op de grond.
Zijn hoofd rust op mijn schouder. Ik zit geknield achter hem en wikkel het touw om zijn borst. Zijn ogen zijn gesloten. Hij ademt zachtjes uit. Dat hij zich veilig voelt, weet ik. Hier laat hij alles los.
Ik bind zijn polsen samen en breng ze achter zijn hoofd. Daar bevestig ik ze aan het harnas dat ik nauwkeurig om zijn borst knoopte. Ik sta op en ga voor hem staan. Streel zachtjes over zijn kruin. Hij vleit zijn gezicht tegen me aan.
Ik maan hem aan rechtop te gaan zitten. Hijs hem op zodat zijn billen vrij zijn voor floggers, single tails en canes. Hij doet wat ik zeg. Altijd. En het mooist van al: nooit geeft hij een kik. Hoe hard ik ook sla, zelfs op een zacht gekreun zal je hem niet betrappen. Hij heeft geleerd de muziek die op de achtergrond speelt niet te verstoren. Hij onderbreekt me niet. Gunt me de stilte. Alleen als hij klaarkomt zucht hij zachtjes. ls hij klaarkomt. Ik sta het zelden toe.
Zijn ogen blijven bijna de hele sessie gesloten. Af en toe gaan ze als bij vergissing open en zie ik zijn afwezige blik. Hij is hier, dicht bij me, en toch ook helemaal ergens anders. De wereld is mooier waar hij is. Er zijn geen zorgen, geen pijn en geen verdriet.
Ik daarentegen ben helemaal in het hier en nu. Elke uithaal wordt minutieus gepland, gewikt en gewogen. Ik ben me heel bewust van mijn omgeving, het klappen van mijn zweep en de persoon die mij zijn vertrouwen schonk. Hooguit dwalen mijn gedachten even af naar hoe ik hier beland ben, in de kelder van een statig herenhuis in de chique Brusselse Zavelwijk. Heel even maar, want liever focus ik me op wat ik voor me zie:
De man zonder laagjes. Puur. Onbeschroomd.
24 maart 2024
Mommy
Hoe oud ze precies was, weet ik niet zeker. Ik schatte haar niet veel ouder dan een jaar of 18, 19. De tengere lichaamsbouw, de jongensachtige kledingstijl en haar wat ongemakkelijke houding deden me hopen dat ze meerderjarig was.
Ik weet niet hoe ze Subspace ontdekt had, maar ze volgde me al een tijdje op Instagram en reageerde steeds enthousiast op aangekondigde workshops of foto’s van nieuwe, lederen accessoires. Ik gokte dat ze uiteindelijk toch de moed gevonden had zich in te schrijven voor de beginnerscursus Shibari. Moedig is wel het minste dat je haar kon noemen. De Oekraïense sprak geen Frans of Nederlands en ook haar Engels was nauwelijks voldoende om te kunnen communiceren. Ik besloot dat dat meer haar probleem was dan het mijne. Ze had een knap stel bruine bambi-ogen gekregen om te kunnen zien wat ik demonstreerde. Ogen die ik overigens besloten had te mijden. Hun fonkelende glinstering en niet zo heel onschuldige speelsheid deden mijn onderbuik namelijk tintelen.
Dat ze altijd al eens vastgemaakt had willen worden aan een Andreaskruis, toonde ze me na afloop in Google Translate. Het klonk als een scenario van een wel heel goedkope pornofilm. Bovendien klinkt ‘altijd’ uit de mond van een adolescent sowieso niet bijster geloofwaardig.
Ik was bijna twintig jaar ouder dan zij en voelde me zoals oudere mannen zich vast nooit voelden toen ze fantaseerden over hun miezerige piemeltje in mijn heilige godinnenpoesje.
Het was verkeerd. Erg verkeerd, dacht ik terwijl ik de boeien om haar dunne polsjes vastgespte. Het kleine kreng wist precies waar ze mee bezig was, begreep ik uit de stoute blik in haar ogen. Ze daagde me schaamteloos uit.
Ik klikte de boeien aan het kruis, greep haar bij de keel en fluisterde in haar oor: “Having fun, are we?”
Ik voelde haar hartslag explosief versnellen. Een zucht ontsnapte tussen haar ongetwijfeld zoete lippen terwijl mijn hand naar beneden gleed. Mijn vingertoppen vonden hun weg tussen haar kleine borstjes, over haar buik en haakten achter de broeksband van haar baggy jeans.
Ik trok haar tegen me aan. Ze kreunde. Haar pupillen stond wijd. Verlangend. Wild.
Ik liet haar los en nam enkele stappen achteruit. Ik grinnikte. Lachte hardop. Schaterlachte.
Mommy issues, gokte ik. Ik maakte haar los en deed wat door testosteron gedreven leeghoofden vast niet gedaan zouden hebben. Ik vroeg of ze een fijne avond had en of ze wel veilig thuis raakte. Ze leek teleurgesteld, maar ik wist zeker dat ze op een dag zou begrijpen waarom ik haar liet gaan.
Als ik dan toch de rol van Mommy opneem, dan liever de verantwoordelijke!
24 februari 2024
Zachte vernieling
Een kelder killer dan mijn Meesteressenhart, een willoos sujet en een dag of twee om hem te breken.
Veel heeft hij niet nodig, vermoed ik, dus ik doe het rustig aan.
Zachtjes.
Tergend traag.
De laarzen gaan uit. Het colbert, hemd en pantalon hangt hij keurig op. Sokken in de schoenen. Ondergoed op de grond. Hij toont de spullen die hij voor zichzelf meenam. De body bag, maskers, boeien en collar. De lederen pakjes en alle andere attributen die hij met de grootste zorgvuldigheid geselecteerd had.
Ik vraag me af of hij weet waaraan hij begint.
Ryuichi Sakamoto’s laatste playlist op de achtergrond terwijl we spelen. Hij lijkt geen echte grenzen te hebben. Enkel voorkeuren die gevaarlijk compatibel zijn met de mijne.
Ik verwoest zijn tepels voor ik de rest van hem verniel. Zijn ego, zijn ballen, die nutteloze penis en aars. Alles moet eraan.
Ik laat hem toekijken hoe ik met een andere slaaf speel. Dat had hij niet verwacht, lees ik in zijn ogen. Ja, zelfs een beetje jaloezie.
Ik blinddoek hem en kus zachtjes zijn lippen. Dat het een afscheidszoen is, leg ik uit. De komende tijd wordt die mond een zaadcontainer voor alle pikken die ik maar vinden kan.
“Jazeker, Meesteres.” In zijn woorden voel ik dezelfde teleurstelling en angst die ik kan aflezen op het gezicht van de andere aanwezige slaaf.
De tijd verstrijkt. Soms laat ik hem uren alleen achter omdat ik moet werken of slapen. Dan weer speel ik met hem. Zwepen, naalden, elektro, veel te grote dildo’s en meters touw passeren de revue. Ik voed hem te weinig. Gun hem niet genoeg slaap. Het is koud daar beneden, maar hij klaagt niet. Geen gejammer of gezeur. Hij ondergaat.
De laatste uren brengt hij liggend door. Zijn gehavende, naakte lichaam, uitgeput op de koude tegelvloer. Ik keten hem vast, ga op hem zitten en brand mijn initialen…
De deur gaat open. Een brede glimlach katapulteert me terug naar de werkelijkheid. Naar de speelnamiddag die we gepland hadden.
Ik kus hem, werp een blik op zijn koffer en voel hoe een warme gloed zich onder mijn huid verspreidt.
Een zachte vernieling.
16 februari 2024
Lasagne en priemgetallen
Een bescheiden tachtig procent scoorde hij op zijn vliegexamen en daarmee had hij het dus gehaald. Dat hij alsnog twintig procent had laten liggen, merkte ik op. En voor die tekortkoming verdiende hij dus straf.
Mijn pilootje zou voor me koken, maar wat ik wilde eten vroeg hij niet. Zo goed kende hij me al: ik zou toch niet kunnen kiezen. Een outfit voor hem kiezen kon ik daarentegen wel. In een dienstmeisjesuniform met stay-ups en hoge hakken opende hij de deur. Of ik hem even kon dichtritsen, vroeg hij. Liever scheurde ik hem dat jurkje van het lijf, boog ik hem voorover op de keukentafel en gaf ik hem ervan langs met de canes die ik keurig en onopvallend in een posterkoker opgeborgen had. Ik besloot me in te houden en hem net zo lang te laten wachten tot hij zich zou afvragen of die straf er überhaupt nog wel zou komen.
Hoewel ik graag lasagne heb, gaat het eten moeizaam. Mijn aandacht wordt steeds afgeleid door het peniskooitje waarvan niemand behalve hijzelf de sleutels had en de blote billen die tevoorschijn komen wanneer hij door de keuken paradeert.
Als ik vind dat ik genoeg gewacht heb, stuur ik het jurkje en de blote billen voor me op de speelkamer in. Even overweeg ik hem op de trap al onderuit te halen. Ik stel me het doffe geluid van de val voor. Het gekreun en het gevloek dat erop zouden volgen.
“Fuck”, zou hij grommen. Dat er vooral geen ge-fuck zou plaatsvinden, zou mijn antwoord zijn.
Drie canes en een single tail. Niet zijn favoriet, maar des te meer de mijne. Een slag voor elk procent dat hij liet liggen. Nog een keer opnieuw, gewoon om zeker te zijn.
Gezeur en gejammer vullen de kamer. Zijn ogen worden lichter. De pupillen klein. Wanneer het pilootje zijn hoofd naar links kantelt en zijn lippen krult, weet ik dat het moeilijk wordt. Ik kies de pijnlijkste cane en herbegin. De enige toegeving die ik wil doen is hem zeggen hoeveel slagen er zullen volgen.
“Een oneven getal lager dan tien.”
Wanneer ik stop bij zeven merkt hij op dat dat tevens een priemgetal is. De straf voor deze wijsneus? Een priemgetal lager dan twintig. Alsof het een examen is, noemt hij ze keurig voor me op. 11, 13, 17 en 19. Mijn wijsneus krijgt ze allemaal. Dat mijn cane nooit teleurstelt, bewijzen de donkerrode strepen op zijn billen. Die voelt hij morgen nog.
Dat hij beter gezwegen had, merkt hij veel te laat op.
Een priemgetal onder dertig. Hoogmoed komt voor de val.
31 december 2023
Switch
Hooguit een jaar of 22 schatte ik haar. Golvende bruine lokken, sproetjes en staalblauwe ogen met een fonkeling die menig hart sneller doet slaan. Uit verveling was ze de stad in getrokken en per toeval ontdekte ze mijn winkel. Ze wilde alles kopen, maar haar studentenbudget liet enkel wat touw en een boek over Shibari toe.
Ze vertelde me alles wat ik niet vroeg. Van haar onderdanige vriendje tot de buttplug die ze als kind in haar vaders lade vond. Ze was gefascineerd door bdsm en liet zich makkelijk mijn folterkamer in lokken.
“Eigenlijk ben ik dominant, maar ik kan ook switch zijn als je wil.”
Ik grinnikte om die naïeve, ultra-onderdanige uitspraak.
Onder haar baggy jeans en oversized sweater zat blijkbaar een moordlijf verstopt. Geen onvolmaaktheden om haar mee te vernederen. Ik greep haar bij de haren en trok haar hoofd naar achteren.
“Er is maar een ding waar meisjes als jij goed voor zijn”, siste ik in haar oor.
“Euh… ja?” stamelde ze. De grote ogen keken me gewillig aan.
Ik beval haar haar mond te openen, spuwde erin en sleurde haar vervolgens mee naar het bondagebed. Ik blinddoekte haar en met haar eigen, pas gekochte touwen knoopte ik haar enkels aan haar dijen. Ze lag ongemakkelijk, geknield op het bed met haar hoofd rustend op het kussen terwijl ik haar armen op haar rug knoopte. Mijn vingers streelden tussen haar benen. Kletsnat. Ik liet een vinger naar binnenglijden. Strak. Ze kreunde.
“Vertrouw je me?”
Dat ik alles met haar mocht doen wat ik wilde, antwoordde ze.
“Je weet niet wat je zegt, domme slet”, zei ik voor ik de kamer verliet.
Een halfuur later trof ik haar nog steeds in dezelfde positie aan. Flinke meid. Eigenlijk had ik enkele slaven moeten optrommelen om haar te neuken, maar dat gunde ik hen niet. Ze was te jong, te mooi en voor heel even helemaal van mij alleen.
Ik spreidde haar schaamlipjes, spuwde en neukte haar vervolgens ruw met een strapon waarvan ik me afvroeg of die eigenlijk niet wat groot voor haar was. Vervolgens maakte ik haar armen los en liet ik haar plaatsnemen op haar rug, bond haar borsten af in de hoop dat ze paars zouden worden, plaatste tepelklemmen en sloot ze aan op mijn elektrostimulator. Ze gilde bij het eerste schokje. Dat had ze duidelijk niet verwacht. Met een wandvibrator stimuleerde ik haar klitje terwijl ik de elektrische spanning op haar tepels steeds hoger opdreef.
Pijn en genot vonden elkaar veel te snel in een (letterlijk) spetterend orgasme. Ik maakte de touwen los en liet ze nat worden in het plasje dat ze achterliet op mijn bed. Ze zou nooit meer met de touwen kunnen spelen zonder aan mij te denken, besloot ik tevreden.
16 december 2023
Verjaardag
63… 64… 65…
“Gefeliciteerd!”
Mijn slaaf draait zich om, valt op zijn kreupele knieën en omhelst mijn bovenbenen. De tranen vloeien over mijn groene latex rok. “Dankjewel, mijn Meesteres. Duizendmaal bedankt!”
Bijna een jaar voordien was Claude op een koude, donkere winterdag mijn winkel binnengewandeld. Hij had een beetje in de Eric Stanton-uitgaves gebladerd, op zoek naar moed om me aan te spreken. Of ik Meesteres Medusa was, had hij uiteindelijk met trillende stem gevraagd. Daarna veranderde zijn houding. Hij trok zijn schouders op en zette een halve pas naar achteren, alsof mijn antwoord in de vorm van een klap zou komen en hij de beste positie zocht om te die incasseren.
Onze eerste sessie samen was meteen een van mijn meeste memorabele. Claude wilde maar één ding: zo hard mogelijk geslagen worden. Ik in dat groene latex uniform, hij naakt, geboeid en met een lederen masker op. Geen genade.
In mijn studio was hij onmiddellijk naar de rek met zwepen gegaan. Hij had de bullwhip aangewezen en gezegd dat hij enkel die wilde, niets anders. Claude keek me op geen enkel moment aan en trilde over heel zijn kromme en misvormde lijf. Later zou hij me vertellen dat dat een gevolg was van de jarenlange, zware mishandeling door zijn moeder. Klassieker.
Ik had hem zwaar onderschat. Ik negeerde zijn wens en besloot zijn huid voor te bereiden met een flogger. Claude verroerde niet. Zijn huid veranderde niet van kleur. Er gebeurde helemaal niets. Twijfelend had ik de bullwhip van het rek genomen, maar het verwachte bloedbad was uitgebleven. Hoe hard en hoe vaak ik ook sloeg.
Sindsdien komt Claude eens per maand langs voor een sessie impact play. Altijd hetzelfde ritueel: het bange, nerveuze, trillende mannetje dat me niet durft aan te kijken, wordt met elke slag kalmer, zachter en meer zelfverzekerd. Ik breid het repertoire uit met een heel arsenaal aan canes en single tails en oefen mijn vaardigheden in mijn vrije tijd. Ik heb maar een doel: Claude écht pijn doen.
Ter ere van zijn 65ste verjaardag selecteer ik mijn tien gruwelijkste canes en zwepen. 65 slagen per marteltuig, Claude die hardop meetelt. Leder, rubber, delrin, rotan en koolstofvezel. Soms draait Claude zich van me weg en wordt zijn stemgeluid dof. Geen genade, help ik hem herinneren en ga onverstoord door tot hij na de laatste slag uitgeput, maar oneindig dankbaar op zijn kreupele knieën valt.
Gelukkige verjaardag, Claude!
2 december 2023
Slet van de dag
Of ik nog wat verkocht heb. Een diepe zucht ontsnapt tussen mijn rood gestifte lippen terwijl ik het reclamebord op de stoep voor Subspace (mijn BDSM-concept store in Brussel) neerzet. Achter me staat Vivianne, de kunstenares wier werk ik tentoonstel. “Natuurlijk niet”, antwoord ik in gedachten. Je was zaterdag net voor sluitingstijd nog hier en vandaag is de eerste dag deze week dat de winkel weer opent. Als je snel geld wil, moet je aan het Noordstation zijn.
Ik grijns terwijl ik me Vivianne inbeeld; achter de ramen, smekend om zaad, geld en nog meer zaad. Haar mannelijke lichaamsbouw met de gespierde benen, smalle heupen doch volle torso en vlammend rode haren doen me denken aan slaaf S die daags voordien flink zijn best voor me gedaan had.
Slechts enkele minuten na de aankondiging van mijn ‘(Forced) Bi Lunchbreak’ op Fetlife, bevestigde slaaf S. al zijn komst. Of hij een halfuur eerder mocht komen zodat ik samen met hem een outfit kon kiezen. Het werd een zwarte, kruisloze panty, een minijurk met korset, zwarte lakleren Pleasers, een kanten masker en een rode pruik die, wat de kleur betreft, perfect in een kerstscenario zou passen. Een peniskooitje verzekerde de afwezigheid van zijn eigen hoogtepunt, maar het zou zijn plicht worden alle andere aanwezigen wél te doen klaarkomen. Ik doopte hem slet van de dag en gaf hem de eervolle opdracht de 7 geile slaven keurig te pijpen. “Ik hoop dat je dorst hebt,”, sprak ik hem toe, “slikken zul je”.
Keurig pijpen was niet wat slaaf S. deed. Nee. De doorsnee sekswerker aan het Brusselse Noordstation is er niets tegen. Slaaf S. was duidelijk niet aan zijn proefstuk toe en likte, zoog en rukte alsof zijn leven ervan afhing. Als een volleerd pornoster ging hij aan de slag met elke slavenpik die ik hem voorschotelde. Geen gezeur, geen gemaar. Zelfs niet bij het onverzorgde, bi-schierig mannetje dat vooral heel erg de weg kwijt leek en wellicht niet op de Lunchbreak thuishoorde.
“Alors?”, katapulteert Vivianne me weer naar de werkelijkheid. Ik probeer haar gerust te stellen en als ik haar eindelijk weer afgewimpeld heb, keer ik terug naar mijn geliefde winkel (mét SM-kelder) waar ik alvast mijn volgende (Forced) Bi Lunchbreak plan.
