Dé beeldbijbel voor o.a. Meesteressen, fotografen: The Last Sitting

Beste Meesteressen, Femdomfotografen en naakt- en kinkymodellen, deze zaterdagpost gaat over dé “beeldbijbel” van een van de vroegere Godinnen, een topfotograaf en hun beider werkwijzen. Dit ter leeringh ende vermaeck en… wellicht als Sinterklaas- of kerstcadeau.

Eén onzer redactieleden wordt al een ouwe lul. Van jongs af aan wilde hij al magazines en bladen maken en dat heeft ie ook gedaan tot het internettijdperk haar intrede deed. Nog voordat ie als kantineschoonmaker en vuilnisbakkenleger bij een bekend Nederlands magazine ging “stagelopen”, had hij al The Last Sitting (1962) van topfotograaf Bert Stern over de laatste fotoshoot van Marilyn Monroe permanent op tafel liggen.

Beeldbijbel; vanwege de afgekeurde foto’s

In mijn jeugd was seksbom Marilyn Monroe al verleden tijd. Punk en disco waren in, maar als fan van de Stray Cats raakte ik bekend met de muziek en het leven van eind jaren vijftig, begin zestig. Wat veel neo-feministen twee decennia later verkondigden, was destijds voor mij al gesneden koek: Marilyn Monroe’s leven werd geleid door commercie, maar ze was wel een ‘sterk Wijf’, een Godin. Een van de eerste serieuze boeken die ik van mijn bijbaantje kocht in een tweedehandswinkel was het fotoboek van Bert Stern over de laatste fotoshoot met misschien wel dit grootste icoon uit die tijd. (Zes weken na deze opnamen werd mevrouw Monroe dood gevonden in een hotelkamer, maar dat terzijde.) Wat mij zo fascineerde aan dit fotodocument waren de doorhalingen van sommige foto’s: met een vette oranje stift had Marilyn zelf dat gedaan! Met andere woorden: zij bepaalde welke beelden voor publicatie konden worden gebruikt en welke voorgoed moesten worden vergeten.

De Vrouw bepaalde het zelf

Betreffend boek bevat tientallen, misschien wel honderden van deze doorgehaalde opnames op de “contactsheets” van mister Stern. Waarom wilde ze die niet meer laten bestaan? Waarom moest die en die eruit? Eigenlijk interesseerde het antwoord op mijn vragen niet zozeer, alswel dát ze het deed. Met andere woorden: Marilyn Monroe bepaalde het zelf; ZIJ had een bepaald beeld voor ogen; hoe zij – voor de zoveelste keer – aan de wereld werd getoond.

Wat wil je uitstralen?

Nu alweer 40 jaar later, praten we niet eens meer over luxueuze magazines, contactsheets en litho’s. Iedereen maakt foto’s en velen exposeren zich op social media en eigen sites. Niet alle foto’s zijn even gelukkig of dragen bij aan het beeld dat de Meesteres of het model van zichzelf wil laten zien. Maar misschien inspireert het doorbladeren van The Last Sitting de Meesteres of het model om de beste en betere foto’s van zichzelf op social media te gooien.
“Wat wil ik uitstralen? Wie wil ik online zijn?”, en meer van dit soort vragen; als een van onze onze grootste voorgangsters zich daarmee bezighield, waarom zouden wij dat niet doen? Uiteindelijk staan we allemaal op de schouders van reuzinnen/reuzen, maar dan moeten we hen wel erkennen als onze grote voorgangers. Mocht je iemand betreffend fotoboek cadeau willen doen, er zijn nog vijf exemplaren op Amazon. Wel duur, maar goed, soms kost inspiratie ook geld :) (En nee, wij verdienen hier geen reet aan.)

Plezier!